De kapitale Poolse “Jelen”

Een onwaarschijnlijke Darz Bór.

De derde drift en het is nog maar goed en wel tien uur. Ook de laatste dag alweer, wat schiet het op hier in Polen. Na duizend kilometer Autobahn gingen we woensdagmiddag in de ankers voor ons verblijf, een hotel met kasteelallures. Nu is het zondag en zijn we bijna vier jachtdagen verder. In een zucht zijn ze voorbijgegaan. Langer dan drie dagen na elkaar jagen is nieuw voor me maar die vierde dag gaat in dezelfde moeite mee door. Gezelligheid kent geen tijd en die uitdrukking is hier zeker op zijn plaats. We hebben namelijk een hele leuke groep, wat niet zo vanzelfsprekend is als je zou verwachten. Daarmee moet je wat geluk hebben. In dit gezelschap zijn de helft bekenden maar de andere tien jachtgenoten zie ik voor het eerst. Een vijftal daarvan jagen bijvoorbeeld al twintig jaar samen. Om een keer andere lucht op te snuiven besloten ze dit jaar aan te sluiten bij onze groep. Reeds vanaf de eerste avond liep dat los; meer nog, die goede vibe konden we met gemak de hele reis aanhouden. En dan is je trip al voor tachtig procent geslaagd.

Wat Polen voor mij zo aantrekkelijk maakt is het aantal driften je op een dag doet en het daarbij gehanteerde kaartjessysteem. In de regel jaag je met kleinere groepen dan bij een gemiddelde Duitse drukjacht  en staan er dagelijks 6-7 driften op het programma. Die driften duren maximaal drie kwartier wat een stuk korter is dan een grootschalige drukjacht waar je drie uur je stand bewaakt. Sta je op een plek met weinig aanloop dan is er snel weer een volgende drift met nieuwe kansen. Zo’n dag vervliegt zo snel als gas. Nog een voordeel van al die verschillende driften is dat je nog eens ergens komt. Naast een dot wild kijk je tussen het jagen door je ogen uit naar de schitterende Poolse natuur. Ongerepte bossen en vlaktes waar geen eind aan lijkt te komen, bijna surreëel maar adembenemend mooi.

Dan het kaartjessysteem, dat is elke keer opnieuw een spannend moment. Na de begroeting, enkele nodige woorden over veiligheid en vrijgave wordt hiermee het vaste ochtendritueel afgesloten. In rij trekken de jagers een voor een hun postnummers voor die dag uit de hoed van een begeleider. Op beide kanten staan tabellen vol cijfers die meer weg hebben van ingevulde sudoku’s. Maar als je een tweede keer kijkt dan heb al snel door hoe deze grafiek in elkaar zit. Van boven staat een as met oplopende nummering voor het aantal driften, aan de linkerkant eenzelfde as met het aantal jagers dat aan de achterkant van het kaartje verder gaat. Ben je met bijvoorbeeld 15 geweren dan kijk je links bij 15 en vervolgens verbind je van de bovenste as het driftnummer om te weten welke post je hebt. Dit geplastificeerde kaartje bepaalt niet alles maar is wel gedeeltelijk verantwoordelijk voor je jachtfortuin. Een lot waarmee je dus wat geluk moet hebben. En geluk dat het mij bracht…

Philippe is dan wel een bekend gezicht, het is voor het eerst dat we in jagersplunje hetzelfde bos delen. Het pad waar we beide op staan maakt vanuit mijn oogpunt een flauwe bocht naar rechts maar ik kan hem nog steeds duidelijk zien. De afstand tussen ons zal zowat honderd meter zijn. Hij centraal op het laagste punt van de drift en ik bijna op de heuveltop. Voor ons aangeplante dennen, op manshoogte en zo ver als we kunnen kijken. Tussen de sparren hier en daar een opportunistische berk en de weinige openingen worden tenslotte door braamstruiken gedicht. We kijken tegen een muur van dekking aan met achter ons een kaalslag die weer overgaat naar loofbos.

In gedachten zie ik het wild hier al oversteken, zo veelbelovend ziet het eruit. Hier gaat het gebeuren. Er is maar één ding niet in de haak maar dat element legt wel een hoop gewicht in de successchaal: windkracht vier pal in de rug. Het roepen van de drijvers en blaffen van de honden klinkt langzaamaan steeds luider. Terwijl zij dichterbij komen hoor ik naderend spoorgeluid tot op 10 meter van mij vandaag. Hard geritsel en takkengekraak, om dan abrupt over te gaan in absolute stilte. Op dat moment stop je even met ademen en de wereld met draaien. Ik wenk Philippe – voor het geval hij nog niet op zijn qui vive is – dat er wat zit tussen ons. Maar daar blijft het bij, het spoorgeluid is daarna nooit meer veranderd in aanblik. Voor de drijvers daarentegen wel en mijn buikgevoel van een zwijn werd bevestigd toen ze luidop ‘Dzik’ riepen!

Mijn jachthoop was daarna getemperd. De drijvers hadden nog een stuk te doen maar waren bijna ten einde. Bovendien waaide mijn aanwezigheid nog steeds driftinwaarts. Zie ik vanuit mijn linker ooghoek ineens een hert lopen, over de vlakte en reeds uit de drift maar mijn kant op! Terwijl hij nog zo’n tachtig meter bij me vandaan is, zijn de witte enden van zijn kronen duidelijk zichtbaar. Dit is een groot hert. Alles verloopt daarna op automatische piloot, veel tijd om na te denken is er niet. Achteraf misschien maar goed ook. In galop op pakweg 40 meter gaat het eerste schot eruit. Voor mijn gevoel zit de kogel waar hij moet zitten maar het gaat allemaal zo snel. Een fel trekkende linker voorloper verraadt gelukkig een goede treffer. Tien meter verderop gaat het hert voor het eerst door de knieën, op het tweede schot is het gebeurd. En dan… extase, maar ook dankbaarheid. Ondertussen jaag ik lang genoeg om te weten dat dit spaarzame momenten zijn wat niet alle grofwildjagers gegeven is. Ik geniet er dan ook ten volle van.

Kijkend naar dit kapitale wild zie ik Philippe met zijn duim omhoog staan, wat een mooi gebaar van hem. Tegelijkertijd klinkt het afblazen van de drift en mag ik eindelijk naar mijn buit toe. Als ik ongeveer halverwege sta tussen hert en aanschotplek komt er een Vitara aanrijden met daarin onze Poolse begeleider en eerder opgehaalde jagers. Na het uitstappen vraagt hij met een achterwaartse hoofdknik of het hier wat was. In het Pools ken ik vier wildsoorten, dat komt nu van pas. De uitspraak kan blijkbaar beter want het komt niet binnen bij onze gids. Vervolgens herhaalt hij mijn antwoord “Jelen” maar dan luider en met een vraagteken erachter. Het kwartje valt pas wanneer zijn ogen in de richting van mijn wijzende vinger kijken. Dan weet ook hij met zijn vreugde geen blijf. Even hebben we tijd om wat plaatjes te schieten. Even, want we draaien een strak schema en de volgende drift dient zich alweer aan. Daar kregen anderen weer kansen en dat kwam mij prima uit, zo kon alles even landen.

Eenmaal thuis bracht iedereen elkaar op de hoogte van een veilige thuiskomst. Ook stroomden op de groepsapp fijne reacties binnen over de organisatie en de gezellige sfeer in zijn geheel. We hadden dan ook een mooi avontuur beleefd samen en veel plezier gemaakt. Wat op woensdag begon als groepjes die samen gingen jagen eindigde op zondag als een hecht collectief. Met jacht als gemeenschappelijke deler. Zonder kon voor mij de reis al niet meer stuk maar door dit prachtige hert ben ik een onuitwisbare indruk rijker. Nu had ik het geluk dit te mogen meemaken, hopelijk mag de volgende keer iemand anders zoiets geweldigs ervaren.